Indonesia: the extremes of nature
Door: Anneloes
Blijf op de hoogte en volg Anneloes
27 September 2017 | Indonesië, Senggigi
Daar ben ik weer vanuit Indonesië! Er gebeurt steeds zoveel dat ik mezelf moet verplichten mijn verhaal op waar ben jij .nu bij te werken.
Ik zit nog op Lombok, maar door de dreiging van een vulkaanuitbarsting op Bali ben ik genoodzaakt om uit te wijken van Indonesië. Hopelijk houdt de vulkaan zich nog even tot een uur of 2 rustig, zodat ik veilig naar Kuala Lumpur kan vliegen. Indonesië moet ik een andere keer nog maar verder bekijken. Gelukkig heb ik het eiland Lombok uitgebreid kunnen zien.
Mijn eerste bestemming was Kuta Lombok. Ik had een aantal nachten gereserveerd in het pipes hostel en las in veel recensies dat dit "the place to be" is op Kuta. Daar had men helemaal gelijk in. Meteen kwam ik een een warm bad terecht met allemaal aardige mensen waarmee ik uno en cards against humanity heb gespeeld met een lekkere pizza als avondeten. De volgende dag ben ik bij een Australiër achterop de scooter op pad gegaan om stranden te bezoeken. De stranden zagen er paradijselijk uit: blauwe zee, wit zand, bergen eromheen en natuurlijk ook palmbomen. De rit om er te komen was wel hobbelig. De Australiër deed zijn best, maar was wel heel onzeker in zijn rijgedrag. Na een grote valpartij in gelukkig zacht zand was ik ook niet overtuigd van zijn rijkunsten. Die middag gingen we met een grote groep naar de watervallen anderhalf uur verderop en ik koos ervoor om bij iemand anders achterop te springen. Deze gozer had de scooter veel beter in de hand. Met een groep van 8 jongens en ik gingen we op pad. Wat een machtig mooi eiland is Lombok als je er doorheen gaat. Wij als groep kregen veel aandacht van de lokale bevolking. Ik met mijn blonde haren viel al op, maar de Scandinaviër achter mij met zijn blonde haren en opgepompte lichaam stal de show. Lachende vrouwen, fluitende mannen en gillende kinderen was het effect.
Na een lange rit bezochten we drie watervallen. Een waterval ging als een soort gordijn door de bladeren heen van verschillende bomen en klimplanten en was de mooiste van de drie. De volgende waterval kon je vanaf springen. 11 meter naar beneden... Nu zal je je afvragen, heeft ze dat echt gedaan.. en het antwoord is .. JA! Ik en 4 gasten van de groep gingen naar beneden. Ik kreeg de gouden tip: hou je lichaam recht als je springt. Echter bleek dat een lastige opgave te zijn als je 11 meter naar beneden valt. Natuurlijk overkwam het mij weer om vol op mijn kont terecht te komen, wat enige hilariteit en veel spierpijn opleverde. De laatste waterval stelde niet veel voor en dus reden we snel terug richting pipes hostel.
De volgende dag had ik aardig wat spierpijn en was ik erg verkouden. Kort om een dagje rustig aan doen was welkom. Met de scooter (dit keer zelf gereden) ben ik naar het strand gegaan. Na een aantal uren relaxen, besloot ik een massage te nemen. Voor wie mij kent, ben ik totaal niet van massages, maar de klap van de waterval zorgde ervoor dat ik eraan moest geloven. Het meisje deed het erg goed en ik kon tot rust komen. De dag werd afgesloten met een bonfire op het strand.
Mijn reis vervolgde zich naar tetebatu met als tussenstop het vliegveld. Een Australiër die ik ontmoet had in Sri Lanka zou arriveren en om wat gezelschap te hebben is altijd fijn. Echter bleek hij ziek te zijn bij aankomst en heb ik hem minimaal 3 dagen alleen slapend, etend of stretchend (vanwege rugproblemen) meegemaakt. Het liedje "eat sleep rave repeat" was bijna geheel van toepassing. In tetebatu zorgde dat ervoor dat ik mezelf moest vermaken. Gelukkig was er een ander meisje aanwezig in de homestay die ook alleen op reis was. Met haar ben ik opgetrokken. Tetebatu is te vergelijken met het ubud van Bali. Groene rijstvelden, mooie bossen met apen, watervallen en prachtige uitzichten. Na een ochtendwandeling besloten we om de scooter van de eigenaar te lenen en rond te rijden. Echter was er een probleem... het was een handmatige scooter. Kort om schakelen hoorde erbij. Dat is wel even een uitdaging in het begin aangezien de schakelaar bij de voeten zit. Maar na wat oefenen en instructies, gingen we op pad. Met de scooter zijn we naar de oostkust gereden, waarbij we op een zwart strand terecht kwamen met allemaal lokale mensen die aan het genieten waren van de zee. Het zag er even rustig uit, totdat wij het strand op liepen. Hordes kinderen met hun ouders kwamen op ons af om te vragen of ze alsjeblieft een selfie konden krijgen. Nu weet ik hoe beroemdheden zich moeten voelen. Blijkbaar waren toeristen een zelfdzaamheid daar. Het was wel hilarisch en zo kom je erachter hoe lief en leuk de mensen hier kunnen zijn.
De volgende dag ging ik met mijn Australische reisgenoot naar Sembalun. Na een lange rit met veel miscommunicatie en enigszins onaardige mannen, kwamen we hier aan bij een heerlijke homestay. Mijn Australische reisgenoot viel weer in slaap terwijl ik de omgeving verkende met een Nederlands koppel. Sembalun ligt naast de vulkaan rinjani in een prachtig dal met allemaal bergen eromheen. De vulkaan was ook het doel van mijn reis naar sembalun. De volgende dag zouden we een 3 daagse tocht starten naar dit prachtige vulkanische gebied.
Via de organisatie rinjani trek adventures zijn ik, mijn Australische reisgenoot en een Britse jongen naar boven gegaan.
Woorden schieten tekort om mijn avontuur daar te beschrijven. Het was er prachtig, maar het was het zwaarste wat ik ooit heb gedaan. Op dag 1 klommen we van 1100 naar 2500 meter. Op dag 2 begonnen we om half 3 met de klim naar de top. De Australiër leek een marsman en alles rennend te doen. De Brit deed het gemiddeld en iets beter dan ik. Ik daarentegen heb nog nooit zoveel gescholden op een berg als op deze. Door al het stof, as, gravel is het lastig om naar boven te gaan en zeker met ademhalingsproblemen. Daarbij leek de berg net een stepmachine van de fitness: 2 stappen vooruit en 1 terug. De vulkaan is 3728 meter hoog en ik bereikte (waar ik best trots op ben) om 05.40 de top! Op tijd voor de zonsopgang! Jammer wel dat je vervolgens nog een hele dag moet lopen. Van de top mocht ik weer terug naar het kamp, waarbij we ontbijt kregen en vervolgens helemaal naar beneden gingen naar het kratermeer. Ook een bezoekje aan de uitspringen mocht niet ontbreken. Tijdens de lunch kwam het opeens met bakken uit de lucht. De gids gaf ons daarom twee opties: nu lopen of de volgende dag naar boven gaan. Ik dacht puur aan de spierpijn in mijn benen en gaf aan te willen lopen. Achteraf heb ik daar veel spijt van gehad. Na 20 minuten kregen we een complete wolkbreuk over ons heen. Ik probeerde met man en macht mijn tas te beschermen wat zorgde voor een droge tas maar een kletsnatte Anneloes. Moe, nat , koud en toch ook wel chagrijnig kwam ik uiteindelijk boven.
De volgende dag gingen we door de jungle naar beneden en dat was heerlijk om te doen.
Sinds ik terug ben (wat maandag was) heb ik alleen maar spierpijn gehad, maar achteraf was het het allemaal waard!!
De foto's staan weer op Facebook. Ik ga hopelijk straks vliegen naar Kuala Lumpur zodat ik niet vast zit in Indonesië. Wish me luck!
Dikke kus,
Anneloes
-
02 Oktober 2017 - 17:34
Miek:
En is je vlucht doorgegaan?
Liefs en dikke kus! -
02 Oktober 2017 - 17:35
Miek:
O haha... ik zie nu op je facebook van wel ;)
X
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley