Nepal: namaste and up... up...
Door: Anneloes
Blijf op de hoogte en volg Anneloes
16 Juni 2018 | Nepal, Kathmandu
Namaste allemaal!
Ja, ja ik ben toch echt aangekomen in het land van de hoogste bergtoppen van de wereld, Nepal. Al een tijdje stond Nepal hoog op mijn lijstje. Voor veel mensen is het de plek om je innerlijke kracht te ontdekken. De ki vinden door middel van meditatie enzo heb ik niet gedaan (yoga was al niks voor mij), maar ik ben wel op eigen kracht door Nepal heen gereisd.
Mijn reis startte in Kathmandu, de hoofdstad van Nepal. Ik was een Nederlands meisje, Puk, tegengekomen, die voor 1 weekje Nepal bezocht. In Kathmandu aangekomen werden we verrast door een grote hoeveelheid controles. Dit ben je wel gewend als je ergens naartoe reist, maar niet als je ergens aankomt. Het regelen van een visum, het checken van de bagage en alle "gezellige" ambassade mensen langs gaan, kostte ons gewoonweg 2 uur! En daarna is het nog zoeken naar een weg richting de stad. Gelukkig hadden we elkaar en wilde er een gids mee om ons even naar ons hostel te leiden. Natuurlijk kwamen er allemaal praatjes bij kijken, namelijk dat hij ons goed kon helpen met het organiseren van onze dagen, maar op een vriendelijke manier wisten wij hem af te wimpelen.
Eenmaal in het hostel aangekomen, merkte ik pas hoeveel energie het reizen had gekost. Pas de volgende dag ging ik Kathmandu lichtelijk verkennen. Ik wilde niet te lang in de hoofdstad blijven hangen, want de moessontijd stond op de stoep en als ik wat wilde zien van de bergen in Nepal moest ik vaart maken. De eerste dag in Kathmandu was een indrukwekkende. Veel verkeer op slechte wegen, uitlaatgassen, armoede en constructiewerk is op dit moment te zien in de stad. Het was de armste stad die ik tot nu toe bezocht had en het deed me erg veel om mensen in zulke armoede te zien... Toch zag ik ook een positief aspect, want Nepal heeft ontzettend vriendelijke en lieve mensen. Een begroeting zorgt al voor een band. Daarbij leven de mensen op dit moment echt in harmonie. Er hangt een rust in alle chaos.
Zoals jullie misschien wel weten, is Nepal boeddhistisch. Reïncarnatie is een belangrijk onderdeel binnen het boeddhisme. Op mijn eerste dag ging ik naar een tempel toe waarbij Nepalezen publiekelijk ceremonieel hun doden cremeren. Nu gaat dat niet zoals in Nederland achter gesloten deuren, maar wordt de overledene op een brandstapel geplaatst na een "reinigingsritueel" met het water uit de rivier. Het was heel indrukwekkend en surrealistisch om zo een crematie mee te maken. Daarbij is het ook gek dat je uit moet kijken waar je loopt, omdat er geen systeem lijkt te zijn wanneer ze een lichaam naar de oever brengen. Tegen een lichaam aanlopen kan dus zomaar gebeuren. Ik moest een Amerikaan naar achteren trekken om ervoor te zorgen dat hij niet vol tegen mensen aanstootte die een lichaam aan het verplaatsen waren. Na deze indrukwekkende tempel, ben ik ook terug gegaan naar mijn hostel.
De volgende dag ging ik naar Pokhara, een stadje aan een meer en vlakbij een gedeelte van de Himalaya, de Annapurna. De busrit van Kathmandu duurt ongeveer 8 uur als het verkeer meezit. De busrit was mij er wel eentje. Grote kuilen over een zanderige weg, veel slingerwegen en met de afgronden naast je neem je toch even tijd voor een schietgebedje. Mensen hadden me al gewaarschuwd dat je niet moest kijken naar de stuurkunsten van je buschauffeur... had ik maar geluisterd.. Inhalen in een bocht van een vrachtwagen met de kliffen naast je, was een normale kost voor de chauffeur.
Uiteindelijk kwam ik in Pokhara aan en kwam ik Puk weer tegen. Ze was jarig die dag, dus daar hoorde een cadeautje bij. Samen zijn we met een bootje op het meer gegaan. Wat prachtig om de zonsondergang te zien met de bergtoppen op de achtergrond en de weerspiegeling op het meer. Nu waren deze bergtoppen echter nog klein in vergelijking met wat ik die dagen erna zou gaan zien.
Nepal kan je eigenlijk niet verlaten zonder een trektocht te hebben gedaan. Mijn plan was dan ook om een trektocht te gaan doen! Het vergt alleen wel wat organisatie. Je moet vergunningen hebben, stokken, goede bergschoenen, veel lagen kleding, een goede kaart en snacks voor onderweg. Kortom ik had een regeldagje. Alle spullen heb ik met aardig wat gemak en geluk kunnen regelen voor een goedkoop prijsje. Tijdens mijn dagen in Pokhara ontmoette ik mensen die ook gingen trekken en dus kon ik met een groepje gaan starten aan de wandeling. Mijn tocht (Annapurna basecamp en Poonhill) duurt normaal gesproken ongeveer 10 dagen. Met een groep van 7 gingen we met een jeep naar het startpunt van de trektocht. Ik had vooral contact met weer een Nederlandse meid, namelijk Maartje. Zij werd uiteindelijk mijn trekmattie. In het begin waren we nog van plan met de groep mee te gaan, maar al gauw hadden we door dat zij er lang over gingen doen. De een was zijn paspoort kwijt, de ander was ziek, de volgende had geen poncho mee en dan was er nog een waarvan de schoenzolen meteen kapot gingen. Daarbij lag het looptempo van de groep beduidend lager in vergelijking met het Nederlandse tempo van lopen. Dag 1 hebben wij dan ook meteen de groep verlaten en zijn op eigen houtje verder gegaan. Na flink wat traplopen kwamen we bij ons eerste guesthouse aan op 2300 meter hoogte in Sinuwa. Het is wel even wennen aan de hoeveelheid insecten, de schoonheid van de bedden, wc's en het eten, maar na veel wandelen ben je al blij dat je een dak boven je hoofd hebt en kan zitten. De volgende dag had vooral Maartje de smaak goed te pakken. Er waren veel bospaden en zij ging daar met een vlot tempo doorheen. Tijdens de wandeling hoorde je de rivier stromen, de vogels fluiten en voel je de wind blazen door het hoge berggebied. Bij de lunch hadden we het gezelschap van een haan die maar al te graag een hapje wilde mee eten met ons. Hij had vooral een oogje op Maartje, die hem maar niet leek af te schudden, wat voor grote hilariteit zorgde bij de lokale bevolking. Helaas hadden we deze middag niet veel geluk met het weer. Tijdens onze klim naar 3200 meter hoogte, kregen we een stortbui over ons heen. Dit zorgde voor een heel snel wandeltempo omhoog waarbij we ook nog kolkende rivieren moesten oversteken (wat mega eng was!!). In Deurali aangekomen, kreeg ik toch wel te maken met hoogteziekte. Met een tollend hoofd en een aardige buikpijn moest ik ook gaan liggen in bed. Nu zijn er twee natuurlijke producten die goed voor je zijn bij hoogteziekte: gember en knoflook. Kortom bij het avondeten bestelde ik een knoflooksoep. De chef had extra knoflook erin gedaan (1 volledige knoflook) om ervoor te zorgen dat ik beter zou worden. Nou, die knoflooksmaak zat een paar dagen later nog in mijn mond. Toch hielp het wel om de volgende dag fit te beginnen aan de klim naar ABC.
Ik kan eerlijk zeggen dat ik ondanks mijn hoogteziekte perikelen op 3200 en 4130 meter hoogte nog nooit zo blij ben geweest met een keuze, namelijk om deze trektocht in de Himalaya te doen. Want woorden kunnen niet beschrijven hoe mooi het is om de zon op te zien komen op 4130 meter hoogte omringt met 6 tot 8 duizend meter hoge bergen.. Zelfs mijn foto's geschoten met mijn goede camera geven nog niet weer hoe gaaf het was. Als jullie ooit naar Nepal besluiten te gaan, is zo'n tocht een must. Je bent erna wel moe en spierpijn is niet uitgesloten (ook al had ik er geen last van), maar het is het 100% waard. Maartje en ik zijn na een prachtige zonsopgang nog gelopen naar Poonhill. Dit was zodat we op de terugweg ook nog andere dingen konden zien.
Op dag 6 hebben we onze afdaling naar beneden gemaakt en zijn we met een lokale bus terug naar Pokhara gegaan. Dit was ook echt een ervaring. Hutje mutje met lokale mensen in een bus als een 1 meter 80 lange blonde vrouw.. Ik kon niet eens staan in de bus wat voor veel starende blikken zorgde. Maartje en ik dachten vlot in Pokhara aan te komen, maar wat hadden wij het mis.. na 2 minuten rijden, ging de motor van de bus uit.Half uur pauze werd ons verteld waarbij veel lokale mensen de bus uitgingen om op straat te chillen. Er was een rockslide geweest en het verkeer stond in de file. Het leek de snelweg tijdens spitsuur in Nederland wel. Na 45 minuten wachten konden we eindelijk verder. De lokale bus was een hele ervaring met de muziek en alle kleuren en vlaggetjes rond de bus, maar wat de ervaring minder aangenaam maakte was de smalle ruimte voor de benen en... spugende Nepalesen. En dan bedoel ik niet even een keer tuffen maar echt dat het van achterin de keel moet komen... Ik denk dat de vruchtbaarheid van de grond inmiddels bepaald wordt door het aantal meters spuug wat op de grond ligt. Nog nooit heb ik zo'n vieze gewoonte meegemaakt. De busrit deed er gelukkig maar 5 uur over..
Na de tocht heb ik een aantal dagen gerust in Pokhara. Met een smoothie bowl voor mij en een uitzicht op het meer heb ik heerlijk genoten van een aantal dagen niks. Na een paar dagen ging ik naar Chitwan samen met 5 andere reisgenoten. Want Chitwan national park staat bekend om het zien van neushoorns, beren, krokodillen, paradijsvogels en.... tijgers. Samen met 2 gidsen gingen we de jungle in om een wandeltocht te doen van 2 dagen. We kregen van tevoren het volgende te horen: je bent niet verzekerd, maak je groot als je een beer ziet, ren bij een neushoornmoeder met jong en bij een tijger probeer in een boom te klimmen... maar de gidsen zouden ons wel beschermen. Deze kleine Nepalese gidsen (ik was minimaal een kop groter) kwamen echter aanzetten met twee bamboestokken ter bescherming. Dit zorgde wel in het begin voor veel hilariteit. Gelukkig waren deze gidsen erg goed in hun werk.
De tocht startte met een kano tocht en dat was voor mij 1 van de engste momenten. Balans is niet echt mijn ding en wetende dat er krokodillen rondzwemmen in het water, zat ik niet echt op mijn gemak in een houten kano waar de balans ver te zoeken was. Mijn gidsen waren minder angstig en sprongen zelfs op een gegeven moment het water in om een telefoon proberen terug te vinden (slik...). Gelukkig kregen we een goed voorteken dat het een aantal mooie dagen zouden gaan worden. Tijdens de eerste 10 minuten zagen we al een beer langs de kant van de oever. Deze paar dagen heb ik heel veel wildlife gezien en zelfs een tijger mogen spotten. Er is 1 moment geweest waarbij ik onwetend te dichtbij een neushoorn stond op 5 meter afstand, maar verder is het een hele veilige wandeling geweest.
Na de jungle ben ik terug naar Kathmandu gegaan. Ik heb wel wat uitstapjes gedaan, maar ben ook een groot deel van de tijd ziek geweest door reizigersdiarree. Het hoort er allemaal bij! Toch heb ik een prachtige tijd gehad in Nepal en veel leuke en lieve mensen mogen ontmoeten.
Nu op naar het volgende land, terug naar Thailand! Dit keer niet alleen het Noorden, maar ook zonnen in het Zuiden...
Jullie horen van mij!!
Dikke kus, Anneloes xx
Ja, ja ik ben toch echt aangekomen in het land van de hoogste bergtoppen van de wereld, Nepal. Al een tijdje stond Nepal hoog op mijn lijstje. Voor veel mensen is het de plek om je innerlijke kracht te ontdekken. De ki vinden door middel van meditatie enzo heb ik niet gedaan (yoga was al niks voor mij), maar ik ben wel op eigen kracht door Nepal heen gereisd.
Mijn reis startte in Kathmandu, de hoofdstad van Nepal. Ik was een Nederlands meisje, Puk, tegengekomen, die voor 1 weekje Nepal bezocht. In Kathmandu aangekomen werden we verrast door een grote hoeveelheid controles. Dit ben je wel gewend als je ergens naartoe reist, maar niet als je ergens aankomt. Het regelen van een visum, het checken van de bagage en alle "gezellige" ambassade mensen langs gaan, kostte ons gewoonweg 2 uur! En daarna is het nog zoeken naar een weg richting de stad. Gelukkig hadden we elkaar en wilde er een gids mee om ons even naar ons hostel te leiden. Natuurlijk kwamen er allemaal praatjes bij kijken, namelijk dat hij ons goed kon helpen met het organiseren van onze dagen, maar op een vriendelijke manier wisten wij hem af te wimpelen.
Eenmaal in het hostel aangekomen, merkte ik pas hoeveel energie het reizen had gekost. Pas de volgende dag ging ik Kathmandu lichtelijk verkennen. Ik wilde niet te lang in de hoofdstad blijven hangen, want de moessontijd stond op de stoep en als ik wat wilde zien van de bergen in Nepal moest ik vaart maken. De eerste dag in Kathmandu was een indrukwekkende. Veel verkeer op slechte wegen, uitlaatgassen, armoede en constructiewerk is op dit moment te zien in de stad. Het was de armste stad die ik tot nu toe bezocht had en het deed me erg veel om mensen in zulke armoede te zien... Toch zag ik ook een positief aspect, want Nepal heeft ontzettend vriendelijke en lieve mensen. Een begroeting zorgt al voor een band. Daarbij leven de mensen op dit moment echt in harmonie. Er hangt een rust in alle chaos.
Zoals jullie misschien wel weten, is Nepal boeddhistisch. Reïncarnatie is een belangrijk onderdeel binnen het boeddhisme. Op mijn eerste dag ging ik naar een tempel toe waarbij Nepalezen publiekelijk ceremonieel hun doden cremeren. Nu gaat dat niet zoals in Nederland achter gesloten deuren, maar wordt de overledene op een brandstapel geplaatst na een "reinigingsritueel" met het water uit de rivier. Het was heel indrukwekkend en surrealistisch om zo een crematie mee te maken. Daarbij is het ook gek dat je uit moet kijken waar je loopt, omdat er geen systeem lijkt te zijn wanneer ze een lichaam naar de oever brengen. Tegen een lichaam aanlopen kan dus zomaar gebeuren. Ik moest een Amerikaan naar achteren trekken om ervoor te zorgen dat hij niet vol tegen mensen aanstootte die een lichaam aan het verplaatsen waren. Na deze indrukwekkende tempel, ben ik ook terug gegaan naar mijn hostel.
De volgende dag ging ik naar Pokhara, een stadje aan een meer en vlakbij een gedeelte van de Himalaya, de Annapurna. De busrit van Kathmandu duurt ongeveer 8 uur als het verkeer meezit. De busrit was mij er wel eentje. Grote kuilen over een zanderige weg, veel slingerwegen en met de afgronden naast je neem je toch even tijd voor een schietgebedje. Mensen hadden me al gewaarschuwd dat je niet moest kijken naar de stuurkunsten van je buschauffeur... had ik maar geluisterd.. Inhalen in een bocht van een vrachtwagen met de kliffen naast je, was een normale kost voor de chauffeur.
Uiteindelijk kwam ik in Pokhara aan en kwam ik Puk weer tegen. Ze was jarig die dag, dus daar hoorde een cadeautje bij. Samen zijn we met een bootje op het meer gegaan. Wat prachtig om de zonsondergang te zien met de bergtoppen op de achtergrond en de weerspiegeling op het meer. Nu waren deze bergtoppen echter nog klein in vergelijking met wat ik die dagen erna zou gaan zien.
Nepal kan je eigenlijk niet verlaten zonder een trektocht te hebben gedaan. Mijn plan was dan ook om een trektocht te gaan doen! Het vergt alleen wel wat organisatie. Je moet vergunningen hebben, stokken, goede bergschoenen, veel lagen kleding, een goede kaart en snacks voor onderweg. Kortom ik had een regeldagje. Alle spullen heb ik met aardig wat gemak en geluk kunnen regelen voor een goedkoop prijsje. Tijdens mijn dagen in Pokhara ontmoette ik mensen die ook gingen trekken en dus kon ik met een groepje gaan starten aan de wandeling. Mijn tocht (Annapurna basecamp en Poonhill) duurt normaal gesproken ongeveer 10 dagen. Met een groep van 7 gingen we met een jeep naar het startpunt van de trektocht. Ik had vooral contact met weer een Nederlandse meid, namelijk Maartje. Zij werd uiteindelijk mijn trekmattie. In het begin waren we nog van plan met de groep mee te gaan, maar al gauw hadden we door dat zij er lang over gingen doen. De een was zijn paspoort kwijt, de ander was ziek, de volgende had geen poncho mee en dan was er nog een waarvan de schoenzolen meteen kapot gingen. Daarbij lag het looptempo van de groep beduidend lager in vergelijking met het Nederlandse tempo van lopen. Dag 1 hebben wij dan ook meteen de groep verlaten en zijn op eigen houtje verder gegaan. Na flink wat traplopen kwamen we bij ons eerste guesthouse aan op 2300 meter hoogte in Sinuwa. Het is wel even wennen aan de hoeveelheid insecten, de schoonheid van de bedden, wc's en het eten, maar na veel wandelen ben je al blij dat je een dak boven je hoofd hebt en kan zitten. De volgende dag had vooral Maartje de smaak goed te pakken. Er waren veel bospaden en zij ging daar met een vlot tempo doorheen. Tijdens de wandeling hoorde je de rivier stromen, de vogels fluiten en voel je de wind blazen door het hoge berggebied. Bij de lunch hadden we het gezelschap van een haan die maar al te graag een hapje wilde mee eten met ons. Hij had vooral een oogje op Maartje, die hem maar niet leek af te schudden, wat voor grote hilariteit zorgde bij de lokale bevolking. Helaas hadden we deze middag niet veel geluk met het weer. Tijdens onze klim naar 3200 meter hoogte, kregen we een stortbui over ons heen. Dit zorgde voor een heel snel wandeltempo omhoog waarbij we ook nog kolkende rivieren moesten oversteken (wat mega eng was!!). In Deurali aangekomen, kreeg ik toch wel te maken met hoogteziekte. Met een tollend hoofd en een aardige buikpijn moest ik ook gaan liggen in bed. Nu zijn er twee natuurlijke producten die goed voor je zijn bij hoogteziekte: gember en knoflook. Kortom bij het avondeten bestelde ik een knoflooksoep. De chef had extra knoflook erin gedaan (1 volledige knoflook) om ervoor te zorgen dat ik beter zou worden. Nou, die knoflooksmaak zat een paar dagen later nog in mijn mond. Toch hielp het wel om de volgende dag fit te beginnen aan de klim naar ABC.
Ik kan eerlijk zeggen dat ik ondanks mijn hoogteziekte perikelen op 3200 en 4130 meter hoogte nog nooit zo blij ben geweest met een keuze, namelijk om deze trektocht in de Himalaya te doen. Want woorden kunnen niet beschrijven hoe mooi het is om de zon op te zien komen op 4130 meter hoogte omringt met 6 tot 8 duizend meter hoge bergen.. Zelfs mijn foto's geschoten met mijn goede camera geven nog niet weer hoe gaaf het was. Als jullie ooit naar Nepal besluiten te gaan, is zo'n tocht een must. Je bent erna wel moe en spierpijn is niet uitgesloten (ook al had ik er geen last van), maar het is het 100% waard. Maartje en ik zijn na een prachtige zonsopgang nog gelopen naar Poonhill. Dit was zodat we op de terugweg ook nog andere dingen konden zien.
Op dag 6 hebben we onze afdaling naar beneden gemaakt en zijn we met een lokale bus terug naar Pokhara gegaan. Dit was ook echt een ervaring. Hutje mutje met lokale mensen in een bus als een 1 meter 80 lange blonde vrouw.. Ik kon niet eens staan in de bus wat voor veel starende blikken zorgde. Maartje en ik dachten vlot in Pokhara aan te komen, maar wat hadden wij het mis.. na 2 minuten rijden, ging de motor van de bus uit.Half uur pauze werd ons verteld waarbij veel lokale mensen de bus uitgingen om op straat te chillen. Er was een rockslide geweest en het verkeer stond in de file. Het leek de snelweg tijdens spitsuur in Nederland wel. Na 45 minuten wachten konden we eindelijk verder. De lokale bus was een hele ervaring met de muziek en alle kleuren en vlaggetjes rond de bus, maar wat de ervaring minder aangenaam maakte was de smalle ruimte voor de benen en... spugende Nepalesen. En dan bedoel ik niet even een keer tuffen maar echt dat het van achterin de keel moet komen... Ik denk dat de vruchtbaarheid van de grond inmiddels bepaald wordt door het aantal meters spuug wat op de grond ligt. Nog nooit heb ik zo'n vieze gewoonte meegemaakt. De busrit deed er gelukkig maar 5 uur over..
Na de tocht heb ik een aantal dagen gerust in Pokhara. Met een smoothie bowl voor mij en een uitzicht op het meer heb ik heerlijk genoten van een aantal dagen niks. Na een paar dagen ging ik naar Chitwan samen met 5 andere reisgenoten. Want Chitwan national park staat bekend om het zien van neushoorns, beren, krokodillen, paradijsvogels en.... tijgers. Samen met 2 gidsen gingen we de jungle in om een wandeltocht te doen van 2 dagen. We kregen van tevoren het volgende te horen: je bent niet verzekerd, maak je groot als je een beer ziet, ren bij een neushoornmoeder met jong en bij een tijger probeer in een boom te klimmen... maar de gidsen zouden ons wel beschermen. Deze kleine Nepalese gidsen (ik was minimaal een kop groter) kwamen echter aanzetten met twee bamboestokken ter bescherming. Dit zorgde wel in het begin voor veel hilariteit. Gelukkig waren deze gidsen erg goed in hun werk.
De tocht startte met een kano tocht en dat was voor mij 1 van de engste momenten. Balans is niet echt mijn ding en wetende dat er krokodillen rondzwemmen in het water, zat ik niet echt op mijn gemak in een houten kano waar de balans ver te zoeken was. Mijn gidsen waren minder angstig en sprongen zelfs op een gegeven moment het water in om een telefoon proberen terug te vinden (slik...). Gelukkig kregen we een goed voorteken dat het een aantal mooie dagen zouden gaan worden. Tijdens de eerste 10 minuten zagen we al een beer langs de kant van de oever. Deze paar dagen heb ik heel veel wildlife gezien en zelfs een tijger mogen spotten. Er is 1 moment geweest waarbij ik onwetend te dichtbij een neushoorn stond op 5 meter afstand, maar verder is het een hele veilige wandeling geweest.
Na de jungle ben ik terug naar Kathmandu gegaan. Ik heb wel wat uitstapjes gedaan, maar ben ook een groot deel van de tijd ziek geweest door reizigersdiarree. Het hoort er allemaal bij! Toch heb ik een prachtige tijd gehad in Nepal en veel leuke en lieve mensen mogen ontmoeten.
Nu op naar het volgende land, terug naar Thailand! Dit keer niet alleen het Noorden, maar ook zonnen in het Zuiden...
Jullie horen van mij!!
Dikke kus, Anneloes xx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
