Sri Lanka: the ups and downs of solo travelling

Dag allemaal,

Daar ben ik weer. Inmiddels schrijft ik vanaf de zuidkust van Sri Lanka. Er is weer veel gebeurd, dus van daar een snelle update!

Mijn verhaal was gebleven bij Ella, een dorpje in de bergen van Sri Lanka. Na de gezellige treinrit ging de zoektocht naar ons vertrek van start. Enigszins vermoeid van de trektocht naar Adams peak hoopten we er snel te komen. Het was wel even een tegenvaller om te zien dat je zo'n 200 meter naar boven moest klimmen om bij het hostel te komen met backpack en al. Kort om genoeg bootcamptraining voor mij hier op reis!
De volgende dag wilden de drie meiden lekker zwemmen in de waterval en chillen. Ik daarentegen was er meer voor in om te gaan, je raadt het nooit,... Wandelen! Het liefst wilde ik de twee hikes in de regio  doen, namelijk Ella Rock en little Adam's peak. De mevrouw in ons hostel en een man van een restaurant hadden aangeraden om sochtends te gaan, dus na het ontbijt om 10 uur vertrok ik. 
Voor wie ooit Ella Rock gaat beklimmen, de Sri Lankanen zijn niet goed in het duidelijk maken van de weg. Geen routepaaltjes of bordjes hier. Gelukkig vond ik op het internet een goede beschrijving, waar de gehele weg tot in de detail op stond! In de beschrijving werd ook aangegeven: vertrouw de locals niet. Dit was even gek aangezien je dat anders verwacht in Sri Lanka, maar inderdaad de locals proberen je andere kanten op te sturen zodat je een omweg langs hun winkel of restaurant maakt. 
Met alle info op zak was ik met goede moed aan het wandelen door een prachtig gebied heen. Bij een klein lunchplekje aangekomen, begon ik te twijfelen. Het weer veranderde zeer plotseling en mijn gevoel gaf aan dat het ging onweren. Nog geen minuut nadat ik was gaan zitten, barstte het los! Wat een hondenweer.. allerlei mensen die de trektocht gedaan hadden, verzamelden zich in de tent en er werd maar een ding gezegd "je ziet niks boven". Toch wilde ik het wel geprobeerd hebben, dus toen het onweer weg was, ging ik op pad. Uiteindelijk ben ik de echte klim niet gaan doen, aangezien ik vijf meter zicht had. Dus de tocht naar beneden was een feit.
Later op die dag heb ik dezelfde klim nog een keer geprobeerd maar dan samen met Rianne en Jeike. Er was meer te zien, maar de top bleef bewolkt.

De volgende ochtend vroeg was het plan om little Adams peak te beklimmen voor een zonsopgang. Met enige spierpijn en tegenzin startten we met zijn vieren de wandeling. Weer liepen er honden mee, maar deze honden waren verschrikkelijk.. ze stonken, vielen alles om hun heen aan en liepen steeds voor onze voeten. Op de top hoop je rustig te genieten van het uitzicht maar zelfs dat lukte niet, door de gevechten die tussen de beesten ontstonden.. Gelukkig was het uitzicht wel mooi en konden we met een gerust hart richting onze volgende bestemming Arugam bay.
Daar aangekomen was het weer druilerig en konden we wegens vroege aankomst nog niet inchecken. Dus moesten we ons maar vermaken in een restaurant. We kwamen bij mango restaurant te zitten. Het eten was verrukkelijk (behalve van Beth met een overlading aan honing) , maar de service... Een uur voordat je de drankjes kreeg, verkeerde bestellingen geven, bestellingen door elkaar halen, dingen in het eten doen wat niet op de kaart staat.. alles wat je fout kan doen in de service, ging hier fout. Dat maakte het echter ook hilarisch!
In Arugam bay heb ik de rest van de tijd rustig aan gedaan, gesurft en in de zon gezeten. Savonds had ik erg weinig energie, dus mijn bed was het eerste wat ik opzocht. 

Na twee nachten wilde ik graag naar Bundala national park. Een mooi park met veel verschillende vogelsoorten en andere dieren. Iedereen van mijn groep bleef bij het strand hangen dus nam ik afscheid en ging zelf op zoek naar een verblijfplaats. Via het internet zag ik dat er een hotel was naast het park voor een goede prijs, dus ging ik daarnaartoe. Eenmaal aangekomen, bleek ik de enige gast te zijn in het hotel. De safari werd een dure grap als ik er alleen zou verblijven. Ik baalde en wilde al weggaan totdat de eigenaar aangaf dat er meer mensen kwamen. Dit was een opluchting en ik nam een kamer. Eenmaal gesetteld begon ik mij niet fit te voelen. Vermoeidheid, hoofdpijn, spierpijn, alles kwam op me af. Na een paar uur slapen leek het alleen  maar erger te zijn geworden. 39 graden koorts lag ik in een hotel zonder Wi-Fi, andere mensen om mij heen of een dokter in de buurt. 
Wat... Een... Ellende..
Die dag heb ik meer dan 12 uur geslapen, maar de ochtend van de safari was het niet weg. Met een lief Spaans koppel ging ik met koorts en algehele malaise op safari. Wat een prachtig gebied met een grote variëteit aan dieren! Het was zeker de moeite waard!
Echter bij terugkomst stortte ik in. Wat voel je je eenzaam op het moment dat je echt ziek bent en niemand die je kent om je heen hebt of kan bereiken (note: nog steeds geen Wi-Fi). Daarbij gingen er diagnoses door mijn hoofd met als ergste optie: dengue virus ofwel knokkelkoorts. Gelukkig was het Spaanse koppel zo lief om mij mee te nemen in hun gehuurde tuktuk. 

Na zo'n 2 uur arriveerde ik in Tangalle bij een leuk guesthouse met gelukkig een lief gezin. En.... Er was Wi-Fi! Na een gesprek met mijn ouders was het duidelijk : ik moest een ziekenhuis opzoeken. Healthcare is altijd wel een dingetje in het buitenland, dus zocht ik via Google een private practice op (vaak schoner en duurder dan de publieke) en ging ik met tegenzin ernaartoe. Via een bloedtest moest ik erachter komen wat ik had. De arts sloot dengue niet uit. Wat is het gek als je rondloopt in een ziekenhuis met alleen maar Sri lankanen. En wat is het gek voor hen om een lange, witte, blonde vrouw te zien rondlopen op zo'n plek. Na een uur aangestaard te zijn, kreeg ik het resultaat: geen dengue!!! Helaas wel een virale infectie. 
In Tangalle heb ik eigenlijk erg rustig aan gedaan. Een moment ben ik naar het strand gelopen, waarbij ik meteen rechtsomkeert maakte nadat ik gevolgd werd door een Sri Lankaanse beachboy. Gelukkig was het guesthouse een goede plek om te vertoeven.

Nu ben ik in Mirissa waar ik ontzettend blij was om mijn reisgenoten te zien van de afgelopen anderhalve week. Wat een opluchting. Mijn gezondheid op dit moment is wel koortsvrij, maar mijn maag is totaal van de kaart met krampen en weinig eetlust. Kort om herstellen moet ik nog wel. 
Gelukkig heb ik een goede achterban en het gevoel dat het allemaal weer goed komt. 
We gaan het merken! Jullie horen van mij! (Foto's staan op Facebook!)

Dikke kus,
Anneloes